ΠΕΡΟΥ. ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ.

Παρακολουθήστε πρώτα αυτό το ενδιαφέρον τουριστικό βιντεάκι για τη Λίμα, πρωτεύουσα του Περού...  Ακούγεται το τραγούδι dejame que te cuente limeña .

ΠΕΡΟΥ-ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ.
ΠΗΓΗ: http://www.americalatina.com.gr/articulos.php?lang=gr&box=2&pos=6&id=111
Οι Ίνκας δημιούργησαν την μεγαλύτερη αμερικανική Αυτοκρατορία. Προς το τέλος του XIV αιώνα,η αυτοκρατορία άρχισε να επεκτείνεται από την αρχική της περιοχή προς την περιοχή Cuzco, που βρίσκεται στη Νότια Αμερική. Σταμάτησε όμως απότομα με την ισπανική επιδρομή κατευθυνόμενη από τον Francisco Pizarro το 1532.
Η Αυτοκρατορία των Ίνκας
Οι Ίνκας ονόμασαν την επικράτεια τους Tawantinsuyu, που στη γλώσσα Quechua, την γλώσσα των Ίνκας σημαίνει «Τα τέσσερα μέρη». Μια επικράτεια,με ποικίλα εδάφη και κλίματα, που καταλάμβανε μια μεγάλη ερημική έκταση εδάφους, διακεκομμένη από πλούσιες δεντροστοιχίες, οι ψηλές κορυφές και οι βαθιές εύφορες κοιλάδες των Ανδεων και οι κορυφές των βουνών του τροπικού δάσους της Ανατολής.

Ο όρος Ίνκας δείχνει τον καθοδηγητή, τον ηγέτη καθώς επίσης και τον λαό της κοιλάδας του Κούζκο, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας. Αυτό βέβαια χρησιμεύει μερικές φορές,για να δείξουν όλους τους λαούς συμπεριλαμβανομένους στο Tawantinsuyu,χωρίς όμως να είναι σωστό. 
Ο τελευταίος Αυτοκράτορας των Ίνκας Αταουάλπα, αιχμάλωτος των Ισπανών.

Η γλώσσα κέτσουα
Η πλειοψηφία των δώδεκα μικρών βασιλείων διατηρούσαν την ταυτότητά τους ακόμα κι αν ήταν συνδεδεμένοι πολιτικά και οικονομικά με τους Ίνκας.
Η Quechua ήταν η επίσημη γλώσσα και την χρησιμοποιούσαν οι περισσότερες κοινότητες μέχρι την άφιξη των Ισπανών, αλλά υπήρχαν τουλάχιστον είκοσι τοπικές διάλεκτοι στα περισσότερα μέρη της αυτοκρατορίας. 

Η λάμψη του Πολιτισμού
 
Όταν οι Ισπανοί έφθασαν στο Περού το 1532, οι Ίνκας είχαν εγκαταστήσει την κυριαρχία τους στην άνω χώρα και στα πεδινά παράλια των Ανδεων. Η Αυτοκρατορία τους απλωνόταν από το Κούσκο ως την Κολομβία στο βορρά και ως τη Χιλή και την Αργεντινή στο νότο. 


Η λάμψη του πολιτισμού τους άγγιζε τον Παναμά και έφθανε ως τις μακρινές παραλίες του Ατλαντικού στη Βραζιλία, με τη μορφή χάλκινων εργαλείων ή χρυσών και ασημένιων κοσμημάτων, που μεταφέρονταν από φυλή σε φυλή μέσα στο δάσος του Αμαζονίου. 


Από όλη τη νότια Αμερική, που ζούσε ακόμη στη λίθινη εποχή, μόνο η Γη του Πυρός ξέφευγε από τη γοητεία του μεγαλείου των Ίνκας, που έμελλε να γεννήσει το μύθο του «El Dorado» όταν οι Ευρωπαίοι υπέστησαν τη γοητεία αυτή με τη σειρά τους. 

Η προέλευση των Ίνκας
Εν τούτοις, η προέλευση των Ίνκας ήταν σκοτεινή και αρχικά συνάντησαν δυσκολίες σε μια περιοχή, όπου έζησαν για πολύ καιρό ως παρείσακτοι. Η επέκταση τους δεν άρχισε παρα στα μεσα του ΧV αιώνα, στη βασιλεία του Pachacuti ένατου μονάρχη του Cuzco. 
Όσο και αν η επέκταση αυτή ήταν όψιμη, τους εξασφάλισε γρήγορα την κληρονομιά μιας πολιτισμικής παράδοσης για την οποία πολλοί λαοί είχαν συμβάλει στο πέρασμα αρκετών χιλιετιών, ώστε να σφυρηλατηθεί και να εμπλουτισθεί. 
Για την κατασκευή των μνημείων όπως για παράδειγμα το κάστρο Sacchuaman κοντά στο Cuzco,συμπαγής όγκος πολυγωνικών μασίφ ήταν εναρμονισμένα με μια καταπληκτική ακρίβεια. Στις ορεινές περιοχές,όπως το θεαματικό φρούριο που βρίσκεται στο Machu Picchu, η αρχιτεκτονική των Ίνκας αντανακλά τις έξυπνες προσαρμογές του φυσικού ανάγλυφου. 
 Θρησκεία
Η θρησκεία του κράτους ήταν βασισμένη στην λατρεία του Ήλιου.Οι αυτοκράτορες Ίνκας θεωρούνταν οι απόγονοι του Θεού Ήλιου και λατρεύονταν σαν θεότητες. Ο χρυσός,το σύμβολο του Ήλιου,ήταν εξαιρετικά εκμεταλλεύσιμος για να τον χρησιμοποιούν οι ηγέτες και τα μέλη της αφρόκρεμας, όχι τόσο σαν αντάλλαγμα αλλά κυρίως για εθιμοτυπικούς και διακοσμητικούς σκοπούς. Η θρησκεία κυριαρχούσε σε όλη την πολιτική δομή.

 Μετά τον ναό του Ήλιου στο κέντρο του Cuzco, θα μπορούσαμε να χαράξουμε φανταστικές γραμμές προς τους τόπους λατρείας των διαφόρων κοινωνικών τάξεων της πόλης.
Οι θρησκευτικές πρακτικές αφορούσαν χρησμούς,θυσίες ως προσφορά, θρησκευτικούς φόβους και δημόσιες εξομολογήσεις. Ένας ετήσιος κύκλος θρησκευτικών γιορτών ήταν στο ημερολόγιο των Ίνκας, εξαιρετικά ακριβής, όπως η γεωργική χρονιά.
Η αρχιτεκτονική
Οι Ίνκας ανέπτυξαν ένα υψηλά λειτουργικό στιλ δημόσιας αρχιτεκτονικής που την διακρίνουμε κυρίως από τις προχωρημένες τεχνικές οικονομικοτεχνικής μελέτης και χτισίματος από πέτρες. Το σχέδιο των πόλεών τους ήταν βασισμένο σε ένα σύστημα με κεντρικές λεωφόρους που διασταυρώνονταν με άλλους μικρότερους δρόμους που κατέληγαν σε μια ανοιχτή πλατεία περιτρυγυρισμένη από δημοτικά κτίρια και ναούς.
Τα κτίρια είχαν έναν μόνο όροφο από άψογες πέτρες,επίσης χρησιμοποιούσαν τούβλα και άχυρα στις περιοχές κοντά στην ακτή. 

ΑΚΟΜΗ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΑΚΙ ΓΙΑ ΤΑ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΠΕΡΟΥ.


ARTE MOCHICA CHIMU - PERU.




Λιθογραφία, η οποία απεικονίζει τη μάχη της Καχαμάρκα και τη σύλληψη του αυτοκράτορα Αταχουάλπα, ενώ αυτός στέκεται πάνω στο φορείο του.

Πηγή: http://www.historical-quest.com/el/histquest/608-cajamarca.html

Η μάχη της Καχαμάρκα - Ο Πισάρο και η κατάκτηση των Ίνκας.

ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Τι ήταν αυτό που έκανε τον Πισάρο να αποδυθεί σ' έναν απεγνωσμένο αγώνα κατά μήκος των ακτών της Νότιας Αμερικής, ξοδεύοντας την περιουσία του και διακινδυνεύοντας τη ζωή του σε αναζήτηση μιας χίμαιρας;

Ο σκληροτράχηλος επαγγελματίας έγινε ένας προσκολλημένος στο όραμά του Δον Κιχώτης. Ο καθηγητής Χοσέ Αντόνιο δελ Μπούστο, ο κορυφαίος Περουβιανός βιογράφος του Πισάρο, μας υπενθυμίζει, ότι υπήρξε μανιώδης παίκτης τυχερών παιχνιδιών. «Όσο περνούσαν τα χρόνια του άρεσε να παίζει ζάρια και να δοκιμάζει την επιδεξιότητά του στο μπόουλινγκ, την πελότα ή τη ρίψη πετάλων. Δεν ήταν, όμως, μεγάλος παίκτης. Ωστόσο ήταν ευτυχισμένος όταν συναγωνιζόταν ναύτες και εργάτες για μικροστοιχήματα».

Ο Πισάρο ήταν ένας ήρεμος, συνετός άνδρας χωρίς ακριβά γούστα. Το μόνο που γνώριζε ήταν: να πολεμά και να εξερευνά. Αντί να αποσυρθεί, προτίμησε να ρίξει το ζάρι άλλη μια φορά, να αναζητήσει τη δόξα - αυτή τη φορά ως επικεφαλής της δικής του επιχείρησης.

Η μάχη της Καχαμάρκα - Πισάρο

Ο Πισάρο συνεταιρίστηκε με τον Ντιέγο δε Αλμάγρο κι έναν ιερέα, τον Ερνάντο δε Λούκε, για να χρηματοδοτήσει τα εξερευνητικά ταξίδια προς τα νότια, κατά μήκος των δυτικών ακτών της Νότιας Αμερικής. Οι τρεις τους αγόρασαν ένα πλοίο και ξόδεψαν όλα τους τα χρήματα σε άνδρες και προμήθειες. Στις 14 Νοεμβρίου του 1524 ο Πισάρο ξεκίνησε από τον Παναμά επικεφαλής της πρώτης από τις τρεις εξερευνητικές του αποστολές. Τρία χρόνια αργότερα σημειώθηκε η κρίσιμη καμπή, η διαχωριστική γραμμή στην άμμο της Νήσου Γκάγιο.

Με μόλις 13 άνδρες να του έχουν μείνει πιστοί, ο Πισάρο αισθάνθηκε πως η Νήσος Γκάγιο ήταν πολύ ευάλωτη σε ενδεχόμενη επίθεση. Έτσι, μεταφέρθηκε σ' ένα νησί ακόμη μακρύτερα από τις ακτές του Ειρηνικού. Οι ολιγάριθμοι αυτοί άντρες κατάφεραν να επιβιώσουν σαν ναυαγοί επί επτά μήνες στο νησί που οι ίδιοι ονόμασαν Γοργόνα.

Τελικά, στα τέλη 'Μαρτίου του 1528 η τύχη του Πισάρο άλλαξε. Ο πλοηγός Μπαρτολομέ Ρουίς έπλευσε από τον Παναμά ως τη Νήσο Γοργόνα και έσωσε την ομάδα. Ύστερα ταξίδεψαν νότια, περνώντας τον Ισημερινό και παραπλέοντας τις ακτές του Εκουαδόρ και του Περού. Σε κάποιο σημείο της πορείας τους φιλοξενήθηκαν από μια γυναίκα φύλαρχο• φεύγοντας, πήραν μαζί τους αγόρια για να εκπαιδευθούν ως διερμηνείς, καθώς και αποδείξεις του πλούτου του Περού: εξαίρετα υφάσματα, χρυσάφι, ασήμι και καμαρωτά λάμα (προβατοκάμηλους).

Στον Παναμά οι συνέταιροι αποφάσισαν ότι ένας από αυτούς έπρεπε να επιστρέψει στην Ισπανία. Κανένας κονκισταδόρ δεν τολμούσε να ενεργήσει χωρίς βασιλική άδεια. Τελικά πήγε ο Πισάρο, που έφθασε στην Αυλή του βασιλιά Καρόλου, στο Τολέδο, στα τέλη του 1528. Ο βετεράνος στρατιώτης, με την τραχιά επιδερμίδα, έκανε εντύπωση στον 28χρονο βασιλιά. Ο Ερνάν Κορτές, ο κατακτητής των Αζτέκων στο Μεξικό, έτυχε να βρίσκεται εκείνη την περίοδο στο Τολέδο θαμπώνοντας την Αυλή με τον πλούτο που είχε αποκομίσει από την κατάκτηση μιας χώρας μεγαλύτερης και από την ίδια την Ισπανία. Ξάδελφος του Πισάρο και με καταγωγή επίσης από την Εστρεμαδούρα, είναι πιθανόν να συμβούλευσε τον Πισάρο και να του δάνεισε χρήματα. Η επιτυχία του Κορτές έπεισε το βασιλιά ότι τα πάντα ήταν πιθανά στο Νέο Κόσμο. Έτσι, τα λάμα και τα χειροτεχνήματα των Ίνκα που έφερε ο Πισάρο στην ισπανική Αυλή δεν πήγαν χαμένα,• του απέφεραν τον τίτλο του Κυβερνήτη καθώς και μια άδεια με τους πιο ευνοϊκούς όρους που είχε ποτέ αποσπάσει επίδοξος κονκισταδόρ.

Πίσω στην Αμερική, ο Πισάρο και οι συνέταιροί του προετοίμαζαν την επίθεσή τους. Τα τρία πλοία τους απέπλευσαν από τον Παναμά τον Ιανουάριο του 1531 μεταφέροντας 180 άνδρες, οι μισοί από τους οποίους «ήταν εξαντλημένοι και ασθενικοί», καθώς και 37 άλογα.
Άγαλμα του Πισάρου ως έφιππου στη Λίμα, Περού
Ένα μάλλον ακριβές πορτραίτο του Αταχουάλπα, το οποίο σχεδιάστηκε από κάποιον άνδρα του Πισάρο.
Ο Μάνκο Κάπακ (Κέτσουα: Manqo Qhapaq "θαυμάσιο εύρημα", Manku Qhapaq, ισπ.Manco Cápac) στη μυθολογία των Ίνκας, ήταν ο πρώτος βασιλιάς του Κούσκο. Για την προέλευσή του, υπάρχουν διάφοροι μύθοι. 
Απεικόνιση του Μάνκο Κάπακ σε ισπανικό χειρόγραφο
Ο Μάνκο Κάπακ υπήρξε ως ιστορικό πρόσωπο και επειδή ήταν πολύ σημαντική προσωπικότητα για το λαό του θεοποιήθηκε και γύρω από το πρόσωπο του αναπτύχθηκε μια ολόκληρη θρησκεία. Οι μύθοι που γράφτηκαν για την καταγωγή του διασώθηκαν από ορισμένους Ισπανούς μοναχούς.

Ο μύθος σχετικά με το θεό Ίντι:

Σύμφωνα με αυτο το μύθο, ο Μάνκο Κάπακ ήταν γιος του θεού ήλιου Ίντι και της Μάμα Κίγια, και αδερφός του Πατσακάμακ, ενώ λατρευόταν ως θεός του ήλιου και της φωτιάς. Ο Μάνκο Κάπακ και τα αδέρφια του στάλθηκαν στη γη με ένα χρυσό ραβδί, που ονομαζόταν tapac-yauri. Το ραβδί βυθίστηκε στην περιοχή του Κούσκο, μέχρι την οποία ταξίδεψαν μέσω υπόγειων σπηλαίων κι έχτισαν ναό προς τιμήν του θεού ήλιου και πατέρα τους. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, κάποιο ή κάποια από τα αδέρφια του Μάνκο Κάπακ μεταμορφώθηκε σε Ουάκα.

Ο μύθος σχετικά με το θεό Βιρακότσα :


Σε αυτό το μύθο, ο Μάνκο Κάπακ είναι γιος του Βιρακότσα. Μαζί με τα αδέρφια του ζούσε στο Πακάρι Τάμπου, κοντά στο Κούσκο. Ενώθηκαν μαζί με άλλες φυλές, με τις οποίες ήρθαν σε επαφή στα ταξίδια τους, με σκοπό να κατακτήσουν τις φυλές της Κοιλάδας του Κούσκο. Και σε αυτή την ιστορία υπάρχει ο μύθος του χρυσού ραβδιού. Επίσης, σύμφωνα με κάποιες εκδοχές του μύθου, ο νεαρός Μάνκο Κάπακ πρόδωσε από ζήλεια τους μεγαλύτερους αδερφούς του, τους σκότωσε κι έγινε ο ηγέτης του Κούσκο.



ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ: 

ΠΗΓΗ: http://www.scienceillustrated.gr/site/peru-sacrifice/


Σε μικρό ψαροχώρι του Περού οι αρχαιολόγοι έφεραν στο φως τους σκελετούς 43 παιδιών που είχαν βρει βίαιο θάνατο. Η μεγάλη ανθρωποθυσία στόχευε πιθανότατα στον εξευμενισμό των θεών ώστε να σταματήσει το μετεωρολογικό φαινόμενο El Niño το οποίο προκαλούσε και τότε πολύ μεγάλες καταστροφές στη Νότια Αμερική κι απειλούσε να αφανίσει τον πολιτισμό των Chimú.
Μια παρέα παιδιών έπαιζε αμέριμνα στο μικρό ψαροχώρι Huanchaquito του βόρειου Περού όταν έκανε μια ανατριχιαστική ανακάλυψη. Από την άμμο της παραλίας, που βρίσκεται λίγα μέτρα από την πιτσαρία του χωριού, είδαν να ξεπροβάλλει ένας λόφος από κόκαλα, που όπως αποδείχτηκε προέρχονταν από μεγάλη ανθρωποθυσία. Ο ιδιοκτήτης της πιτσαρίας επικοινώνησε με τον αρχαιολόγο Oscar Gabriel Prieto ο οποίος εκείνο το διάστημα έκανε ανασκαφές σε γειτονική περιοχή. Ο αρχαιολόγος κατέφθασε με συναδέλφους του στο ψαροχώρι και μέσα σε μόλις μία ημέρα έφεραν στο φως 20 καλοδιατηρημένους παιδικούς σκελετούς. Στον ομαδικό τάφο βρέθηκαν συνολικά 43 σκελετοί, όλοι με τα χαρακτηριστικά σημάδια θυσίας. Είχε ανοιχτεί το θωρακικό διάφραγμα κάθε παιδιού και είχε αφαιρεθεί η καρδιά.
Ο βίαιος τρόπος θανάτωσης ήταν συνηθισμένος στους προκολομβιανούς πολιτισμούς. Αποτελούσε μέρος των θρησκευτικών παραδόσεων πολλών φυλών της περιοχής, όπως οι Αζτέκοι, οι Μάγια και οι Ίνκας. Ο αριθμός των θυμάτων όμως ήταν ασυνήθιστα μεγάλος. Το γεγονός ότι είχαν θυσιαστεί και 76 λάμα, οι σκελετοί των οποίων βρέθηκαν στο ίδιο σημείο, έπεισε τους αρχαιολόγους ότι η θυσία αποσκοπούσε στον εξευμενισμό των θεών οι οποίοι είχαν για κάποιο λόγο οργιστεί και απειλούσαν να αφανίσουν τους Chimú.
Η ανθρωποθυσία έγινε πριν από 600-800 χρόνια όταν ο πολιτισμός των Chimú ανθούσε στην περιοχή. Ζούσαν από την αλιεία, τη γεωργία και το εμπόριο σε μια κοινωνία με εύρωστη οικονομία. Είναι πολύ πιθανό η ανθρωποθυσία να σχετίζεται με τις καιρικές συνθήκες της εποχής. Αναλύσεις στα ιζήματα του εδάφους μαρτυρούν πολύ έντονες και διαρκείς βροχοπτώσεις πριν από τις θυσίες.
Ιστορικές έρευνες επιβεβαιώνουν ότι το μετεωρολογικό φαινόμενο El Niño εμφανιζόταν από τότε και κατά διαστήματα έπληττε τις βόρειες ακτές του Περού. Το El Niño προκαλεί έντονες βροχοπτώσεις, έντονες πλημμύρες και κατολισθήσεις. Οι ανθρωπολόγοι υποθέτουν ότι η μεγάλη ανθρωποθυσία έγινε ώστε να εξευμενιστούν οι θεοί και να σταματήσουν οι φυσικές καταστροφές.
Ο Oscar Gabriel Prieto, επικεφαλής της ανασκαφής, θα συνεχίσει τις εργασίες και μέσα στο 2013. IMAGE: MARIANA BAZO/REUTERS/SCANPIX

Τα 76 λάμα, που ίσως έπαιζαν το ρόλο ψυχοπομπού, ήταν όλα νεαρής ηλικίας κι αποτελούσαν σημαντικό κεφάλαιο για την ντόπια οικονομία. IMAGE: OSCAR PRIETO

Μετέφεραν τα παιδιά και τα θυσίασαν στην ακτή με το κεφάλι στραμμένο προς τη θάλασσα για να εξευμενίσουν τους θεούς. IMAGE: ANDINA/AFP/SCANPIX
Οι ανασκαφές έφεραν στο φως σκελετούς 43 παιδιών τα οποία ήταν τοποθετημένα σε μικρές ομάδες, όπως και 76 λάμα νεαρής ηλικίας που ήταν πολύ σημαντικά για την τοπική οικονομία. 
IMAGE: MARIANA BAZO/REUTERS/SCANPIX


Στην κοιλάδα Μότσε οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν πήλινα αγάλματα και ίχνη ανθρωποθυσιών. IMAGE: MARIANA BAZO/REUTERS/SCANPIX


Τα κτίρια της πρωτεύουσας ήταν χτισμένα με πλίνθους και κοσμημένα με όμορφα ανάγλυφα. IMAGE: D. DELIMONT/GETTY IMAGES


ΠΗΓΗ:http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/symewn/interview_03.htm 

Συμεών De la Jara - Ὁ ποιητὴς τοῦ Ἁγίου Ὄρους

Από τον Άρη Bασιλειάδη
Photos: Tάκης Διαμαντόπουλος
Γεννήθηκε στο Περού, ταξίδεψε παντού, γνώρισε όλες τις θρησκείες. Αφιερώθηκε στην ελληνική Ορθοδοξία. Ο ιερομόναχος Συμεών, κατά κόσμον Miguel Angel de la Jara Higginson, μιλάει άπταιστα ελληνικά. Τόσο καλά που μπορεί να κάνει τις προσευχές του ποίηση.Αντέχετε τη μοναξιά του μοναχού; 
Είναι επιλογή, τη ζητώ. Είναι δύσκολη, οδυνηρή, αλλά αξίζει να είσαι μόνος προς μόνο, είναι βίωμα λυτρωτικό. Αν δεν είχα τη μοναξιά, θα με πλάκωνε η μοναξιά.
Πού οδηγεί; Με βγάζει σ’ ένα σταυροδρόμι, σ’ ένα ξέφωτο, στη συνάντηση με τον άνεμο. Και πάντα αναρωτιέμαι, ψάχνω και περιμένω ένα σήμα. Κάθε στάση είναι και μια αρχή. Σε όλη τη δημιουργία παρατηρώ τη ομορφιά, ακόμα και στο πιο ευτελές πράγμα.
Ο μοναχός τι έφερε στη ζωή σας; Το «επί ξύλου κρεμάμενος». Πάντως, μονάζω για τη χαρά που λυτρώνει. Και η μεγαλύτερη χαρά και ηδονή είναι η αγάπη, να δίνομαι εν αγαλλιάσει και να αισθάνομαι τον άλλο. Και τότε παίρνει μια θέση στη συνείδηση και στην καρδιά μου.
Αν μένατε στο Περού, θα μονάζατε; Δεν μ’ ελκύει ο καθολικισμός που είναι η επίσημη θρησκεία του Περού. Ζητά μάλλον τη συμμόρφωση σ’ έναν κώδικα ηθικής. Γνώρισα και τις ανατολικές θρησκείες, αλλά δεν με έπεισαν.
Η ορθοδοξία σας «μίλησε»; Με στερέωσε στην ελπίδα. Στην ορθοδοξία ο άνθρωπος μπορεί να γίνει «Θεός» κατά χάρη και μετοχή, να συμμετέχει στο θαύμα εδώ και τώρα. Το να είσαι ορθόδοξος μοναχός είναι δύσκολο. Ιδίως εάν ζητάς την αρμονία και όχι απλώς τη συμμόρφωση.
Το «Με ιμάτιο μέλαν» είναι το δεύτερο ποιητικό βιβλίο σας. Πώς αισθάνεστε την ελληνική τόσο καλά, παρόλο που δεν είναι η μητρική σας γλώσσα; Είμαι «αισθαντητής», αισθάνομαι τα πάντα: τις γλώσσες, τη δημιουργία, τα εσωτερικεύω όλα. Καθετί αντηχεί μέσα μου. Είναι απαραίτητο η εσωτερική αντήχηση να προηγηθεί της έκφρασης.
Η ποίηση πώς «αντήχησε» στη ζωή σας; Οι ποιητές γεννιούνται, δεν γίνονται, όμως ασκούνται ως αθλητές του λόγου. Γράφω εξ απαλών ονύχων, αλλά εντατικά και καθημερινά στιχουργώ από το ’87. Είναι ένα είδος προσευχής. Αλλά όχιμόνο το γράψιμο. Και η ζωγραφική και η σχέση μου με τους ανθρώπους και τα πράγματα. Διαρκώς ψάχνω και ζητώ αυτή τη χαρά, τη χαρά της κοινωνίας. Η ποίηση είναι «αεί σχοινοβατείν», μια διαρκής πορεία, απαιτεί εγρήγορση και πάθος πολύ.
Νιώθετε να σχοινοβατείτε; Αισθάνομαι ότι εξ ανάγκης πορεύομαι με χαρά σ’ ένα τεντωμένο σκοινί και μαζί τον κίνδυνο της πτώσης. Μόνο που πρέπει να προσέχεις και ν’ ακούς τα πάντα, το καθετί σου ζητάει να γίνει έκφραση. Κατά κάποιον τρόπο συνεχίζεις τη δημιουργία, συμμετέχεις και προσφέρεσαι. Και όσο προσφέρεσαι τόσο σου δίνεται. Και εξ αυτής της επαφής η ποίηση χαριστικώς προκύπτει. Και δείχνεις τα ποιήματα για να μοιραστείς τη χαρά σου.
Πρώτα σας έρχεται η ιδέα και μετά τη μεταφράζετε στα ελληνικά; Όχι, παιδάκι μου! Πρώταπρώτα, δεν δουλεύω με ιδέες, τις σιχαίνομαι. Απλούστατα γράφω με ρυθμό κατευθείαν στα ελληνικά και ποτέ δεν ξέρω τι θα γράψω, πώς θα ανταποκριθώ στο κάλεσμα.
Πώς καθρεφτίζεται μέσα σας η ποίηση; Η ποίηση είναι μια σχοινοβασία για να λυτρωθείς, να πας πέρα από τη φθορά δια της φθοράς, να βρεις την ομορφιά και την αγάπη, που είναι το μόνο πράγμα που τυλίγει και συγκρατεί το σύμπαν. Αλλά επειδή είμαστε στη φθορά, η ποίηση και η έκφραση σημαίνει αναζήτηση της λύτρωσης από τη φθορά. Η ίδια η φθορά εμπεριέχει την αλλαγή. Αν δεν είχαμε αλλαγές, δεν θα είχαμε ποίηση.
Η ζωή σας έχει σταθερότητα;Πάντα ακολουθούσα ένα αόρατο νήμα, περίμενα το θαύμα... το θαυμαστό... το «merveilleux».
Αυτή η προσμονή σας δημιουργούσε ένταση; Μια κατάσταση εγρήγορσης που δεν σε κουράζει ακριβώς, γιατί ευφραίνεσαι και αυτή η χαρά σε χαλαρώνει. Όταν σχοινοβατείς, δεν πρέπει να έχεις ένταση, πρέπει να είσαι χαλαρός γιατί αλλιώς πέφτεις. Να είσαι συγκεντρωμένος αλλά ευλύγιστος.
Από τις υποσημειώσεις σας βλέπω ότι τα περισσότερα τα γράφετε νύχτα. Ψάχνω πάντοτε την ησυχία και συνέχεια γράφω, γιατί είμαι διαρκώς στη διαδικασία του γράφειν.
Και επιμένετε να χρησιμοποιείτε το πολυτονικό. Αυτοί που επέβαλαν το μονοτονικό σύστημα, που είναι τελείως χρηστικό και πραγματιστικό, δεν καταλαβαίνουν ότι η γλώσσα έχει έναν πραγματιστικό χαρακτήρα. Εκτός του ότι δυσκολεύουν στην ανάγνωση, απογυμνώνουν το λόγο από τα στολίδια του.
Τα στολίδια εμποδίζουν την απλότητα; Το στολίδι έχει πάντα, ως περιττό, έναν παραμυθητικό χαρακτήρα πολύ αναγκαίο για τον άνθρωπο, που από τη φύση του είναι ατελής, του λείπει η παραμυθία για την οποία πλάστηκε. Αλλά θέλουν ανθρώπους παραγωγικούς και όχι λυρικούς. Όλη η παιδεία που ακολουθούμε δεν έχει σχέση με τον ελληνικό λαό.
Αλλά; Πρέπει να ανοιγόμαστε προς τα πάντα, αλλά βιώνοντας πραγματικά την παράδοσή μας. Να σταματήσει αυτό το τσίρκο και το «τραλαλά» και να φανεί το χάλι μας, η αδυναμία και το δάκρυ μας. Τότε μόνο κάτι μοντέρνο, ωραίο (που σημαίνει της κατάλληλης ώρας), παραδοσιακό κι ελπιδοφόρο μπορεί να προκύψει.
Θα περίμενε κανείς να διαβάσει από σας ποιήματα περισσότερο θρησκευτικού περιεχομένου. Δόξα τω θεώ, δεν είναι θρησκευτικού περιεχομένου, γιατί πιστεύω ότι όντως είναι θρησκευτικά, δηλαδή μια απόπειρα προσευχής. Και κάθε πραγματική ποίηση είναι έτσι.
Τι είναι προσευχή για σας; Η προσευχή είναι συνουσία του Θεού μετά του ανθρώπου και του ανθρώπου μετά του Θεού, χαρά, ευφροσύνη, αγάπη, πανδαισία.
Και ο λόγος; Τελικά... ο λόγος που νικά το θάνατο... το όνειρο ενός ανθρώπου που ξυπνά.
Οι άλλοι μοναχοί πώς είδαν τα ποιήματά σας; Επί το πλείστον δεν νομίζω ότι τα έχουν διαβάσει. Και αν ναι, θα είναι ελάχιστοι. Δυοτρεις μου έχουν κάνει κάποιο σχόλιο και μάλιστα θετικό. Γενικά αισθάνομαι απομονωμένος, μόνος, βαθύτατα τετρωμένος και περιττός. Είμαι ένα σύννεφο πολύμορφο και στον αέρα.
Στο Άγιον Όρος ο Θεός είναι πιο κοντά; Δεν παίζει ρόλο ο τόπος αλλά ο τρόπος. Παντού υπάρχει η λύτρωση και οι πειρασμοί, εδώ έχουμε τη δυνατότητα της ησυχίας, αν και στ’ αλήθεια δεν ξέρω πού είναι το Άγιον Όρος. Βαθιά στην ψυχή μου νιώθω παντού παιδί του Θεού, μερικές φορές μακριά του, άλλες φορές κοντά του.
Γιατί πολλά μοναστήρια χτίζονται κοντά στη θάλασσα; Ίσως επειδή η θάλασσα αντανακλά τον ουρανό. Αγαπώ πολύ τη θάλασσα και το υγρό στοιχείο. Όλα μου προξενούν δέος, ακόμη και τα πιο ευτελή.
Με τι έχετε να παλέψετε εδώ; Με τη μελαγχολία, με το να μην αγαπάω κυρίως, με τη μικροψυχία, τη μιζέρια, τον εγωισμό, τη στασιμότητα, τις πρακτικές δυσκολίες εκτός κόσμου. Παλεύω να βρω ελεύθερο χρόνο για να γράφω και να χαζεύω, να χαϊδεύω το ασύλληπτο και ασαφές.
Πού οφείλεται το ότι διατηρείστε νέος; Πίνω πολύ νερό, αλλά ίσως και στην παρθενία...
Ταξιδεύετε; Πολύ, η ζωή μου είναι ένα ταξίδι. Από μικρός ένιωθα πως ο κόσμος είναι μια γειτονιά. Το ταξίδι είναι αναζήτηση χαράς. Η συνάντηση με τον άλλο, ουσιαστικά, είναι συνάντηση με τον εαυτό σου.
Πού μπορεί να φτάσει κανείς ταξιδεύοντας; Μέχρι την ομορφότερη χώρα που είναι μέσα μας. Ταξιδεύω μακριά και όντας μέσα στο κελί. Το ταξίδι δεν έχει να κάνει τόσο με τη μετακίνηση όσο με την αγαπώσα καρδιά. Βέβαια, το καλύτερο ταξίδι γίνεται με ιπτάμενο χαλί. Πάντα μπρος! Τα πάντα είναι μπροστά μας, ακόμα και το παρελθόν, αρκεί να είμαστε διαθέσιμοι.



Ο επικεφαλής των ερευνών, Marco Guillen, δήλωσε πως ο καπνός από τον ναό, «έκανε τους αρχαίους ιερείς να νοιώθουν ότι θα μπορούσαν να αγγίξουν τον Θεό».
Η ανακάλυψη αυτή, σε συνδυασμό με τα άλλα αρχαία ευρήματα της περιοχής, αποδεικνύουν ότι ο κύριος όγκος του πληθυσμού ζούσε στην συγκεκριμένο σημείο των Άνδεων.
Σημειώνεται ότι η κοινωνία την εποχή που χρονολογείται ο ναός ήταν ανταλλακτική, ενώ οι αρχαιολόγοι εικάζουν ότι ενδέχεται να υπάρχουν κρυμμένα και αποθέματα χρυσού (κοσμήματα, αφιερώσεις κ.α.).
Το El Paraiso αποτελείται συνολικά από 10 κεντρικά κτίσματα και αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους αρχαίους οικισμούς που έχουν έρθει ποτέ στο φως της επιφάνειας από την αρχαιολογική σκαπάνη.

Η ΠΟΛΗ ΜΕ ΤΙΣ 33 ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ. ΔΕΙΤΕ ΣΤΟ: 
Περού http://www.ec-patr.org/dioceses.php?lang=&id=5
41. Asociación Cultural Ortodoxa Cristiana. Ταχ. διεύθυνσις: Avenida La Marina 401, Pueblo Libre, Lima, Perú. Tηλ: (+51-1) 461-0606.
Σημειώσεις: 1) Εἰς μερικά μέρη τῆς Νοτίου Ἀμερικῆς, ὅπου δέν ὑπάρχουν Ὀρθόδοξοι Ναοί, προγραμματίζεται ἡ ἵδρυσις Ἐνοριῶν καί ἡ ἀνέγερσις Ἱερῶν Ναῶν κατόπιν συνεννοήσεως μετά τῶν Διοικήσεων τῶν ἑκασταχοῦ Ἑλληνορθοδόξων Κοινοτήτων καί τήν ὁλοκλήρωσιν τῶν προβλεπομένων διαδικασιῶν. 2) Εἰς τό Ἰσημέριον (Ecuador), τήν Βολιβίαν, τήν Παραγουάη, τό Σουρινάμ, τήν Γουϊάναν καί τήν Γαλλικήν Γουϊάναν ὑπάρχουν μόνον μερικές οἰκογένειες Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Μελλοντικῶς θά ἑξετασθῇ καταλλήλως πώς νά ἐξυπηρετηθοῦν ἐκκλησιαστικῶς.

 Τα αρχαία του Μάτσου Πίκτσου κινδυνεύουν από τον μεγάλο αριθμό επισκεπτών

23/6/2013. Το Μάτσου Πίκτσου, η λεγόμενη “Χαμένη Πόλη των Ίνκας”, βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 2.500 μέτρων στις Άνδεις του Περού. Είναι το πιο εμβληματικό αρχαιολογικό μνημείο του Περού, και ένα από τα σημαντικότερα της Λατινικής Αμερικής, σύμβολο του πολιτισμού των Ίνκας που άκμασε στις Άνδεις τον 15ο αιώνα. Έχει χαρακτηριστεί από την Ουνέσκο Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Το αξιοπερίεργο είναι ότι οι Ισπανοί Κονκισταδόρες που έφθασαν στο Περού τον 16ο αιώνα, αν και “όργωσαν” όλη τη χώρα για να κατακτήσουν τις ιθαγενείς φυλές και να εντοπίσουν το θρυλικό “Ελ Ντοράδο” και να αρπάξουν τον χρυσό τους, δεν κατάφεραν ποτέ να εντοπίσουν το Μάτσου Πίκτσου, μέχρι το 1911, οπότε ανακαλύφθηκε από τον Αμερικανό αρχαιολόγο Χίραμ Μπίνχαμ.

Το Μάτσου Πίκτσου, που στη γλώσσα των Ίνκας κέτσουα, σημαίνει “Ψηλό Βουνό”, βρίσκεται σε μια απομονωμένη τοποθεσία των Άνδεων και απέχει περίπου 80 χιλιόμετρα από την πόλη Κούσκο, την αρχαία πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Ίνκας. Η μοναδικότητα του μνημείου έγκειται στο πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, που το περικλείει στις Άνδεις, “σκεπασμένο” από τα σύννεφα, δίπλα από τον ποταμό Ουρουμπάμπα, και βέβαια στην ξεχωριστή αρχιτεκτονική του. Μέχρι σήμερα  οι επιστήμονες δεν έχουν καταλήξει στο ποια ήταν η λειτουργία της Πόλης αυτής. Κατά μια εκδοχή αποτελούσε την τελευταία κατοικία του Αυτοκράτορα των Ίνκας την περίοδο της άφιξης των Ισπανών κατακτητών.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)